De laatste loodjes
Door: leonenmarco
Blijf op de hoogte en volg Leon en Marco
08 Juli 2013 | Colombia, Medellín
Allereerst! Iedereen bedankt voor de ontzettend leuke smsjes, mailtjes en berichtjes die we hebben mogen ontvangen op ons aangekondigde trouwplannen! Erg leuk om te lezen :)!!
Na in Quito Leonie af te hebben gezet op het vliegveld zijn we zelf meteen doorgegaan naar Otavalo, een stad ten noorden van Quito, die bekend staat om zijn markten. De markt is vooral op zaterdagochtend interessant omdat dan de dierenmarkt is waarbij alle boeren uit de afgelegen gebieden afreizen naar Otavalo om hun vee en kleinvee te verkopen. Dat dit een druk bezochte markt is kwamen we meteen achter in Quito waar de bussen om de 5 minuten vertrokken naar Otavalo, maar we zo'n 40 minuten moesten wachten tot er plek was. De volgende ochtend hadden we een transport van onze bergcottage naar de markt. De eigenaresse, een vrouw getrouwd met een Engelsman die nog steeds in Engeland woont (?) bracht ons met de overvolle SUV naar de markt (overvol betekent hier dat we in de achterbak zaten met z'n tweeën). De markt was indrukwekkend, alle mensen liepen in hun traditionele kleding en het aanbod varieerde van cavia tot paard en van gans tot dikke vette varkens. De dieren zagen er eigenlijk allemaal zeer goed gevoed en gezond uit, ook al gingen ze er hier en daar wat hardhandig mee om, maar goed dan moet je je ook bedenken dat je Nederland nooit ziet hoe ze met dieren omgaan en wat voor minikooitjes ze zitten, terwijl de dieren hier bijna altijd op het land staan en cavia's veelal los in huizen rondlopen.
Na Otavalo... weer terug naar Quito (voor de zoveelste keer), we hadden nog een aantal dingen die we graag wilden doen in Ecuador (Cotopaxi, een grote vulkaan beklimmen, de Amazone in en de Quilotoa Loop hiken), maar door de beperkte tijd, en de goede verhalen over Colombia hebben we besloten enkel nog naar de Amazone te gaan (er moet wat overblijven voor een volgende keer??). Vanuit Quito met de nachtbus... (krappe plekken en de hele nacht muziek aan in de bus.. dus van slapen is niet zoveel gekomen) naar Lago Agrio (een oliestadje), in het noorden van Ecuador waar de grens met Colombia is en veel FARC leden zich schijnbaar ophouden. We kwamen hier om 5 uur 's ochtends aan en werden pas om 9 uur opgepikt om nog zo'n twee uur door te rijden naar de Amazone, dus 4 uur lang in de stromende regen onder een afdakje gezeten met andere toeristen van de tour. Onderweg naar de Amazone stromende regen gehad tot we moesten overstappen in een open bootje voor nog zo'n 3 uur verder varen. Wonder boven wonder stopte het met regenen en hebben we geen regen meer gezien totdat we op de terugweg weer de boot uitstapte! Aangezien het regenseizoen is, best wel mazzel! De Amazone was erg mooi! We hadden een mooie hut op palen met grote tarantula's die overal rondliepen en...veel, heel veel kakkerlakken. We hadden een zakje snoep mee en op een gegeven moment wilde we wat eruit halen, kwamen er twee giga kakkerlakken uit rennen..... blegh! Meteen het snoep maar weggemikt.
De amazone was bijzonder, het hele gebied was ondergelopen door de regen, dus de bomen staken voor de helft boven water uit. We hebben ook best wat dieren hier gespot waaronder (roze en grijze) rivierdolfijnen, zes soorten apen (waaronder nachtapen), ara's, anaconda's, schorpioenen en kaaimannen. Bijna alles was per boot omdat je natuurlijk op niet veel plekken kunt lopen. Daarnaast hebben we nog een indianendorpje bezocht, waar iedereen inmiddels ook in gewone kleding loopt en de mensen zonneenergie opwekken voor hun licht etc.
Vanuit hier wilde we direct door naar Colombia, omdat we er toch praktisch naast zaten maar dat werd sterk afgeraden omdat de FARC hier zit..... Nouja! Terug naar Quito (weer 3 uur boot, 2 uur taxibus en vervolgens weer 7 uur bus), om de volgende dag de grens naar Colombia over te gaan (10 uur onderweg geweest naar Pasto waar we bleven slapen). De volgende dag zijn we (uit het niet bijzondere en onveilige) Pasto direct doorgegaan naar Popayan.... weer 7 uur onderweg, om hier compleet gesloopt aan te komen. We wilden heel graag naar Tierradentro (één van de meest belangrijke archeologische plekken van Colombia), wat volgens de Lonely Planet op zo'n 4 uurtjes rijden van Popayan ligt, maar dat bleek in de realiteit ook 7 uur heen en weer 7 uur terug te zijn, dus dat hebben we ook links laten liggen (net als San Agustin wat ook 6 uur rijden was). We hebben dus één dag helemaal niets gedaan in Popayan, wat helemaal geen straf was, want Popayan is een relaxte mooie koloniale stad. We baalden wel ontzettend van alle busreizen en de afstanden, soms echt het gevoel dat je alleen maar in de bus zit, en in dit gebied worden ook nachtbussen vanwege de veiligheid sterk afgeraden.
Met een korte!! busrit zijn we verder gegaan naar Salento (waar een goed advies hadden gekregen voor een hostel (Tralala, thanks Esmeralda!), wat helaas vol zat......, in plaats hiervan kwamen we in een hostelletje vlak buiten het dorpje terecht. 's Middags hebben we een tour gedaan over een biologische koffieboerderij (van Don Elias, die zelf ook aanwezig was, een man van in de 70? 80? 90?, niemand wist het). Na de tour ontmoette we een leuk Nederlands koppel, twee meiden, waarmee we 's avonds wat zijn gaan eten, in een tent op hun aanraden vol met de dronken Colombianen... “was de dag ervoor echt niet zo” jaja ;). We zijn de volgende dag met hen naar de Cocora vallei geweest waar we een goede dagwandeling hebben gemaakt. De vallei is beroemd om de hoge “wax” palmen, die tot zo'n 60m hoog kunnen worden. De wandeling was erg mooi en kwam ook nog langs een tentje waar je warme chocomel met kaas (?) kon nuttigen. Helaas gingen zij een dag later door naar Cartagena en hadden wij gepland naar Manizales te gaan waardoor we weer afscheid moesten nemen, maar wellicht ontmoeten we hen later weer aan de kust omdat we onze duik paddy willen gaan halen samen met Hadewijch (Nina heeft 'm al), dus dat zou goed uitkomen!
Vanuit Salento naar Manizales is zo'n 2 uurtjes met de bus, Manizales zelf is niet de moeite waard maar het ligt aan het Parque Nacional los Nevados, waar de actiefste vulkaan van Colombia is, de San Ruiz!!!, het liefst waren we naar Cotopaxi in Ecuador gegaan maar omdat we die gemist hadden, hebben we besloten de Sta. Isabel als alternatief te gaan beklimmen die naast de San Ruiz ligt en in een mooie daghike tot aan de gletsjer te doen is. Was een mooie klim, en natuurlijk leuk dat we de top van 4700m (de Mont Blanc is zo'n 4800m) bereikte. In ons groepje zaten alleen twee Colombiaanse meiden die nog nooit gehiked hadden en kwamen aanzetten met UGGS laarzen.... dat schoot dus niet echt op en we moesten vaak op hen wachten. De route was inderdaad mooi (en door de hoogte ook zwaar) en met geluk werden we beloond op een enigszins vrij uitzicht op de San Ruiz (die vaak compleet in de wolken ligt).
Vanuit Manizales waren we opgeladen om met een bus verder te gaan en zijn we doorgereisd naar Medellin, waar we in het Ibis hebben geslapen. We hadden een kamer met twee aparte bedden geboekt, omdat de tweepersoonsbedden hier vaak te klein zijn voor ons, maar die was niet meer beschikbaar. De oplossing van het hotel, Leon en Marco kregen ieder hun eigen hotelkamer met een tweepersoonsbed..... Goed, natuurlijk hebben we samen in één bed gelegen en de volgende ochtend het bed van de andere kamer overhoop gegooid en de handdoek nat in de hoek gegooid ;)! Alles om de schijn op te houden.
Medellin schijnt een leuke stad te zijn, maar we hebben er weinig tijd in doorgebracht, in plaats daarvan hebben we de bus gepakt naar San Felix, een dorpje dat ligt op een berg 2400 m boven Medellin, waar we ons aan een Colombiaan hebben vastgebonden om gezamenlijk de berg af te springen hangend aan een parachute :)! Door de goede wind konden ze goed stijgen en hebben we 20 minuten lang op 2400 m en hoger boven Medellin gezweefd! Was super! Echt een aanrader. Marco had helaas een enigszins harde landing maar verder geen kneuzingen ofzo. Voordat we vanmiddag verder reizen nog even naar de botanische tuinen geweest waar een markt was met allerlei lokale biologische producten, was wel even leuk en ontspannen, nu zitten we op het vliegveld om door te vliegen naar Cartagena (wat niet bijster veel meer kost dan een busrit van 18 uur van Medellin naar Cartagena!).
Tot nu toe bevalt Colombia goed en worden we na het velen bussen om er te komen, geleidelijk steeds enthousiaster. Nog twee weekjes en dan zitten we in Bogota en zit de reis er alweer bijna op, volgende keer het laatste stuk van onze reis!
Feitjes van deze twee weken:
- Colombianen zijn ontzettend (ofwel soms over-) geïnteresseerd en komen als je zit te lunchen naast je zitten met hele verhalen, je hebt hier de hele dag aanspraak en ze willen echt alles weten, of gewoon hun slappe verhalen kwijt;
- Colombia is op veel plekken veel moderner en rijker dan wat we tot nu toe gezien hebben in heel Zuid Amerika, en is in tegenstelling tot hoe het ten onrechte bekend staat heel erg veilig om (overdag) te reizen;
- Om vanuit Salento naar de Cocoravallei te gaan, ga je in oude WWII jeeps die ook worden volgepropt (12 man!!), op de terugweg moesten Leon en Marco staan achterin, en hing Leon eigenlijk op een klein plateautje achter de jeep, vasthoudend aan de achterkant;
- Nog tweeënhalve week en dan zitten we weer thuis op de bank en koken we weer elke dag gekookte aardappelen met sperziebonen en een slavinkje (i.p.v. rijst met kip en kip met rijst), aan de ene kant een relaxed vooruitzicht aan de andere kant ook moeilijk om nu voor te stellen!;
Na in Quito Leonie af te hebben gezet op het vliegveld zijn we zelf meteen doorgegaan naar Otavalo, een stad ten noorden van Quito, die bekend staat om zijn markten. De markt is vooral op zaterdagochtend interessant omdat dan de dierenmarkt is waarbij alle boeren uit de afgelegen gebieden afreizen naar Otavalo om hun vee en kleinvee te verkopen. Dat dit een druk bezochte markt is kwamen we meteen achter in Quito waar de bussen om de 5 minuten vertrokken naar Otavalo, maar we zo'n 40 minuten moesten wachten tot er plek was. De volgende ochtend hadden we een transport van onze bergcottage naar de markt. De eigenaresse, een vrouw getrouwd met een Engelsman die nog steeds in Engeland woont (?) bracht ons met de overvolle SUV naar de markt (overvol betekent hier dat we in de achterbak zaten met z'n tweeën). De markt was indrukwekkend, alle mensen liepen in hun traditionele kleding en het aanbod varieerde van cavia tot paard en van gans tot dikke vette varkens. De dieren zagen er eigenlijk allemaal zeer goed gevoed en gezond uit, ook al gingen ze er hier en daar wat hardhandig mee om, maar goed dan moet je je ook bedenken dat je Nederland nooit ziet hoe ze met dieren omgaan en wat voor minikooitjes ze zitten, terwijl de dieren hier bijna altijd op het land staan en cavia's veelal los in huizen rondlopen.
Na Otavalo... weer terug naar Quito (voor de zoveelste keer), we hadden nog een aantal dingen die we graag wilden doen in Ecuador (Cotopaxi, een grote vulkaan beklimmen, de Amazone in en de Quilotoa Loop hiken), maar door de beperkte tijd, en de goede verhalen over Colombia hebben we besloten enkel nog naar de Amazone te gaan (er moet wat overblijven voor een volgende keer??). Vanuit Quito met de nachtbus... (krappe plekken en de hele nacht muziek aan in de bus.. dus van slapen is niet zoveel gekomen) naar Lago Agrio (een oliestadje), in het noorden van Ecuador waar de grens met Colombia is en veel FARC leden zich schijnbaar ophouden. We kwamen hier om 5 uur 's ochtends aan en werden pas om 9 uur opgepikt om nog zo'n twee uur door te rijden naar de Amazone, dus 4 uur lang in de stromende regen onder een afdakje gezeten met andere toeristen van de tour. Onderweg naar de Amazone stromende regen gehad tot we moesten overstappen in een open bootje voor nog zo'n 3 uur verder varen. Wonder boven wonder stopte het met regenen en hebben we geen regen meer gezien totdat we op de terugweg weer de boot uitstapte! Aangezien het regenseizoen is, best wel mazzel! De Amazone was erg mooi! We hadden een mooie hut op palen met grote tarantula's die overal rondliepen en...veel, heel veel kakkerlakken. We hadden een zakje snoep mee en op een gegeven moment wilde we wat eruit halen, kwamen er twee giga kakkerlakken uit rennen..... blegh! Meteen het snoep maar weggemikt.
De amazone was bijzonder, het hele gebied was ondergelopen door de regen, dus de bomen staken voor de helft boven water uit. We hebben ook best wat dieren hier gespot waaronder (roze en grijze) rivierdolfijnen, zes soorten apen (waaronder nachtapen), ara's, anaconda's, schorpioenen en kaaimannen. Bijna alles was per boot omdat je natuurlijk op niet veel plekken kunt lopen. Daarnaast hebben we nog een indianendorpje bezocht, waar iedereen inmiddels ook in gewone kleding loopt en de mensen zonneenergie opwekken voor hun licht etc.
Vanuit hier wilde we direct door naar Colombia, omdat we er toch praktisch naast zaten maar dat werd sterk afgeraden omdat de FARC hier zit..... Nouja! Terug naar Quito (weer 3 uur boot, 2 uur taxibus en vervolgens weer 7 uur bus), om de volgende dag de grens naar Colombia over te gaan (10 uur onderweg geweest naar Pasto waar we bleven slapen). De volgende dag zijn we (uit het niet bijzondere en onveilige) Pasto direct doorgegaan naar Popayan.... weer 7 uur onderweg, om hier compleet gesloopt aan te komen. We wilden heel graag naar Tierradentro (één van de meest belangrijke archeologische plekken van Colombia), wat volgens de Lonely Planet op zo'n 4 uurtjes rijden van Popayan ligt, maar dat bleek in de realiteit ook 7 uur heen en weer 7 uur terug te zijn, dus dat hebben we ook links laten liggen (net als San Agustin wat ook 6 uur rijden was). We hebben dus één dag helemaal niets gedaan in Popayan, wat helemaal geen straf was, want Popayan is een relaxte mooie koloniale stad. We baalden wel ontzettend van alle busreizen en de afstanden, soms echt het gevoel dat je alleen maar in de bus zit, en in dit gebied worden ook nachtbussen vanwege de veiligheid sterk afgeraden.
Met een korte!! busrit zijn we verder gegaan naar Salento (waar een goed advies hadden gekregen voor een hostel (Tralala, thanks Esmeralda!), wat helaas vol zat......, in plaats hiervan kwamen we in een hostelletje vlak buiten het dorpje terecht. 's Middags hebben we een tour gedaan over een biologische koffieboerderij (van Don Elias, die zelf ook aanwezig was, een man van in de 70? 80? 90?, niemand wist het). Na de tour ontmoette we een leuk Nederlands koppel, twee meiden, waarmee we 's avonds wat zijn gaan eten, in een tent op hun aanraden vol met de dronken Colombianen... “was de dag ervoor echt niet zo” jaja ;). We zijn de volgende dag met hen naar de Cocora vallei geweest waar we een goede dagwandeling hebben gemaakt. De vallei is beroemd om de hoge “wax” palmen, die tot zo'n 60m hoog kunnen worden. De wandeling was erg mooi en kwam ook nog langs een tentje waar je warme chocomel met kaas (?) kon nuttigen. Helaas gingen zij een dag later door naar Cartagena en hadden wij gepland naar Manizales te gaan waardoor we weer afscheid moesten nemen, maar wellicht ontmoeten we hen later weer aan de kust omdat we onze duik paddy willen gaan halen samen met Hadewijch (Nina heeft 'm al), dus dat zou goed uitkomen!
Vanuit Salento naar Manizales is zo'n 2 uurtjes met de bus, Manizales zelf is niet de moeite waard maar het ligt aan het Parque Nacional los Nevados, waar de actiefste vulkaan van Colombia is, de San Ruiz!!!, het liefst waren we naar Cotopaxi in Ecuador gegaan maar omdat we die gemist hadden, hebben we besloten de Sta. Isabel als alternatief te gaan beklimmen die naast de San Ruiz ligt en in een mooie daghike tot aan de gletsjer te doen is. Was een mooie klim, en natuurlijk leuk dat we de top van 4700m (de Mont Blanc is zo'n 4800m) bereikte. In ons groepje zaten alleen twee Colombiaanse meiden die nog nooit gehiked hadden en kwamen aanzetten met UGGS laarzen.... dat schoot dus niet echt op en we moesten vaak op hen wachten. De route was inderdaad mooi (en door de hoogte ook zwaar) en met geluk werden we beloond op een enigszins vrij uitzicht op de San Ruiz (die vaak compleet in de wolken ligt).
Vanuit Manizales waren we opgeladen om met een bus verder te gaan en zijn we doorgereisd naar Medellin, waar we in het Ibis hebben geslapen. We hadden een kamer met twee aparte bedden geboekt, omdat de tweepersoonsbedden hier vaak te klein zijn voor ons, maar die was niet meer beschikbaar. De oplossing van het hotel, Leon en Marco kregen ieder hun eigen hotelkamer met een tweepersoonsbed..... Goed, natuurlijk hebben we samen in één bed gelegen en de volgende ochtend het bed van de andere kamer overhoop gegooid en de handdoek nat in de hoek gegooid ;)! Alles om de schijn op te houden.
Medellin schijnt een leuke stad te zijn, maar we hebben er weinig tijd in doorgebracht, in plaats daarvan hebben we de bus gepakt naar San Felix, een dorpje dat ligt op een berg 2400 m boven Medellin, waar we ons aan een Colombiaan hebben vastgebonden om gezamenlijk de berg af te springen hangend aan een parachute :)! Door de goede wind konden ze goed stijgen en hebben we 20 minuten lang op 2400 m en hoger boven Medellin gezweefd! Was super! Echt een aanrader. Marco had helaas een enigszins harde landing maar verder geen kneuzingen ofzo. Voordat we vanmiddag verder reizen nog even naar de botanische tuinen geweest waar een markt was met allerlei lokale biologische producten, was wel even leuk en ontspannen, nu zitten we op het vliegveld om door te vliegen naar Cartagena (wat niet bijster veel meer kost dan een busrit van 18 uur van Medellin naar Cartagena!).
Tot nu toe bevalt Colombia goed en worden we na het velen bussen om er te komen, geleidelijk steeds enthousiaster. Nog twee weekjes en dan zitten we in Bogota en zit de reis er alweer bijna op, volgende keer het laatste stuk van onze reis!
Feitjes van deze twee weken:
- Colombianen zijn ontzettend (ofwel soms over-) geïnteresseerd en komen als je zit te lunchen naast je zitten met hele verhalen, je hebt hier de hele dag aanspraak en ze willen echt alles weten, of gewoon hun slappe verhalen kwijt;
- Colombia is op veel plekken veel moderner en rijker dan wat we tot nu toe gezien hebben in heel Zuid Amerika, en is in tegenstelling tot hoe het ten onrechte bekend staat heel erg veilig om (overdag) te reizen;
- Om vanuit Salento naar de Cocoravallei te gaan, ga je in oude WWII jeeps die ook worden volgepropt (12 man!!), op de terugweg moesten Leon en Marco staan achterin, en hing Leon eigenlijk op een klein plateautje achter de jeep, vasthoudend aan de achterkant;
- Nog tweeënhalve week en dan zitten we weer thuis op de bank en koken we weer elke dag gekookte aardappelen met sperziebonen en een slavinkje (i.p.v. rijst met kip en kip met rijst), aan de ene kant een relaxed vooruitzicht aan de andere kant ook moeilijk om nu voor te stellen!;
-
08 Juli 2013 - 09:01
Wouter:
Mannen wat ziet het er fantastisch uit.... geen andere woorden voor.
Grtz Wouter vd Voort -
08 Juli 2013 - 10:47
Ingeborg:
Leon, Marco!!!
Wat ontzettend leuk dat jullie gaan trouwen! Van harte gefeliciteerd!!!
Ik liep nog een blog achter, dus lees het nu pas.
Geniet van de laatste loodjes en hopelijk tot gauw :)
liefs, Ingeborg -
08 Juli 2013 - 11:06
Hans Lammen:
Wauw jongens, helemaal te gek. Precies wat ik jullie toewenste :-) Geniet van de laatste weekjes!
-
08 Juli 2013 - 12:05
Marijke:
Beste Marco en Leon,
Allereerst gefeliciteerd met jullie voorgenomen huwelijk en vervolgens weer een geweldig verslag.
Mijn dochter Myra zit nu zelf in Medellin en ik blij om te horen dat het daar goed toeven is minder crimineel dan ik als moeder bedenk.
Heel veel plezier samen en geniet nog maar fijn van deze komende weken.
Lieve groeten van Marijke
p.s.collega -
08 Juli 2013 - 18:25
Marjolein:
Wat?! Gaan jullie trouwen?!?! Gefeliciteerd!!! Ik kom snel sperziebonen bij jullie eten :). Goed om te horen dat Colombia niet zo eng is als ik dacht ;). Dikke knuffel lieverds, xx -
08 Juli 2013 - 20:55
Marco,Vanessa En Phebe:
Wat een indrukwekkend verhaal weer!!
Maar nu mogen jullie wel weer naar huis komen :-)
We beginnen jullie nu wel te missen hoor... en Phebe wilt ook laten zien hoe groot ze is geworden en wat ze allemaal kan.
Tot snel!!
Dikke kus ons. -
08 Juli 2013 - 23:00
Klariie V,d, Loo:
Wat geweldig dat jullie gaan trouwen, gefeliciteerd Marco en Leon. Ik wil Leon even in het zonnetje zetten, wat ben jij een goede verslaggever. Geniet nog van de reis en goede trip terug. Lieve groetjes. Klarie. -
09 Juli 2013 - 00:29
Michel En Fleur:
WOWWWW parachute gesprongen geweldig jullie durven!
We tellen de weken af wanneer we jullie weer kunnen zien en jullie ervaringen
in real live kunnen aanhoren en zien op al jullie foto's!
Dan kunnen we ook weer gezellig een saai bordspel samen aan de keukentafel spelen haha
Nou mannen geniet van de laatste weken!!!
xxx van ons
-
10 Juli 2013 - 17:30
Cor En Wil:
Dag Marco en Leon,
In alle opzichten is dit toch een grensverleggende reis. Geografisch, maar ook persoonlijk hebben jullie aardig wat grenzen verlegd. Is het niet met het bereiken van flinke hoogte dan wel met het zweven boven Medelin en dagelijks trotseren van wachttijden en verschil in (risicovol) vervoer.
Maar jullie genieten en wij genieten mee!!
We wensen jullie nog een boeiend laatste deel toe.!
Veel plezier!
Cor en Wil.
-
15 Juli 2013 - 03:13
Marlies:
Woww, lekker druk schema-tje zo te merken!! En veel herkenbaarheid wederom. Tayrona is super om je PADI te halen: ik mocht 'n theorie examen maken met z'n vijven: lekker de antwoorden bediscusieren en invullen. Ben benieuwd hoe het er bij jullie aan toe gaat!! Nog 2 weken keihard genieten (of zelfs iets minder??) en dan hupp naar Holland om alles te laten bezinnen en nieuwe trouw- (en reis-!?) plannen te maken. Enjoy!!!!! :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
