Picking up where we left off

Back on track, allereerst een klein stukje geschiedenis. Terug in 2013 toen we een half jaar op pad gingen zijn we gestart in Rio de Janeiro, om vervolgens direct door te vliegen naar Argentinië (Puerto Iguazu). We zijn hier nog even kort de grens over gestoken naar Brazilië (Foz do Iguacu) maar dan hebben we het ook meteen gehad. Meer van Brazilië hebben we destijds niet gezien, en daar hadden we een reden voor. Brazilië is gigantisch (slechts 240x groter dan Nederland). Dit was ook even lastig plannen om te bedenken wat we hier gingen doen, los van Nina en Hadewijch bezoeken natuurlijk. Uiteindelijk hebben we een reeks tickets gekocht (Amsterdam -> Rio -> Fortaleza -> Cuiaba -> Sao Paulo -> Brasilia -> Rio -> Amsterdam) en ongeveer bedacht wat we willen zien.

Allé, genoeg over suffe planningen. Vlucht was allemaal prima, ’s avonds in het donker geland in Rio en op pad naar hotel. Ja hoor, ons eerste gedoetje, je wordt natuurlijk meteen bestormd door 600 taxichauffeurs en je denkt alleen maar, donder allemaal een eind heen, wij nemen gewoon de bus. Zo gezegd zo gedaan, kaartje gekocht en hop de bus in en onderweg. Blijkt dit dus een bus te zijn die langzamer rijdt dan welke slome sukkelaar dan ook, en door alle hoeken van de stad te rijden. 1,5 uur later was er nog geen eind in zicht. We zijn op een gegeven moment maar uitgestapt om toch over te stappen in een taxi, we waren aardig brak van de vlucht en wilden gewoon naar het hotel.

Eenmaal daar, ingecheckt, prima hotel, bed in en slapen. Toen we ’s ochtends wakker werden en ontbeten hadden, hadden we bedacht om even naar de Pao de Acucar (verderop meer info) te lopen langs Ipanema en Copa Cabana (de topstranden van Rio), en toen wisten we weer waarom Rio zo te gek is. Het ligt zo verbluffend mooi, en vooral Ipanema is echt te gek. Daarnaast lopen alle mannelijke Brazillianen half naakt op straat (in mini zwembroekjes) en zijn ze allemaal totaal afgetraind, enfin leuk wandelingetje langs het strand.

Uiteindelijk even te ver om te lopen, dus toch weer de taxi in en eenmaal bij de Pao de Acucar, (een grote uitstekende rots in de baai van Rio waar je met een kabelbaan op kan) konden we achter in de rij aansluiten. Let op!!! Belangrijke tip, koop hier kaartjes via internet voor!!!, we hebben dus meer dan een uur in de rij gestaan. Het uitzicht laat weinig te wensen over, erg mooi. Vorige keer in Rio lag de rots in de wolken en zagen we niets, dit keer hadden we vrij uitzicht. ’s Avonds wilden we nog de stad in, maar door de jetlag (5 uur vroeger in Brazil), vielen we zo goed als in slaap, dus maar even overgeslagen. Volgende dag zijn we naar een modern museum geweest in de haven van Rio (Museu do Amanha), we hadden toevallig een boekje ervan liggen in het hotel en zag er wel mooi uit, en dat was het ook, vanbinnen niet heel bijzonder, en bijna alles in het Portugees, maar het gebouw zelf is vooral mooi. Ik heb er wat foto’s van op Facebook gezet.

Er waren hier ook een paar foodtrucks (soort van straatmarkt achtig hip iets), wel leuk. We kwamen hier nog wat vrienden van onze vorige trip tegen (lees dwergzijdeaapjes, ook wel dwergoeistiti’s o.i.d. genoemd), leuke beestjes, niet groter dan eekhoorns. Dit stuk van de stad is vrij modern en luxe, was ook heel anders dan wat we vorige keer van Rio hebben gezien. ’s Middags nog even op het strand gelegen, en daarna was er een soort festivalletje met Brazilliaanse muziek waar we binnen zijn gelopen, was leuk. Vooral om weer even te bedenken dat dansen echt ingebakken zit in de Zuid Amerikaanse cultuur.

Volgende dag de doorreis naar Fortaleza, onbekend terrein voor ons, vlucht van 3,5 uur vanaf Rio naar het noorden. Fortaleza is echt een rare stad, heel veel hoge flats, en niemand op straat, heel maf. Ik moest even een kaartlezer hebben voor mijn camera omdat degene die ik mee had niet goed werkte, dus kwamen in een megawinkelcentrum terecht, met 100’den winkels, maar bijna geen winkelend persoon te bekennen.
Enfin, door met de auto richting onze bestemming “Jericoacoara”. Marc had hier een hotel geboekt via Booking.com, en ging ervan uit dat het een klein stukje rijden was. Toen gaf de navigatie opeens 4,5 uur aan, wat niet goed uitkwam, want daar gingen we weer over onverlichte wegen, in onbekend gebied. Nu hoeft dat niet zo’n probleem te zijn, maar als er gaten in de weg zitten die letterlijk groter dan je auto zijn wordt het wel minder prettig rijden. Daar kwam nog bij dat ik geen rijbewijs bij me heb (of verloren, of hij ligt nog thuis), dus Marc moest alles alleen rijden. Om 21u moesten we nog zo’n 15 km rijden, maar onze navigatie gaf nog 45 minuten aan. En waarom werd vanzelf duidelijk, we gingen van de weg af, door mini dorpje met onverharde wegen, en op een gegeven moment ook we onverlicht en het zand werd steeds muller en de hobbels groter. We kwamen ook geen auto meer tegen, en het pad leek in jaren niet bereden. Daarbij komt dan ook nog eens dat onze huurauto een Ford Ka sedan is, die hier absoluut niet voor gemaakt is. Op een gegeven moment was er ook niet echt een pad meer en kwamen we in een soort Sahara achtig terrein terecht, met niets anders dan zand, zand en zand en geen idee waar de weg was, en met een grote kans dat we elk moment vast konden komen te zitten. Zodoende, auto gekeerd en opgegeven. We gingen terug, zonder een idee te hebben waarheen dan (want naast Fortaleza waren we niet veel tegengekomen) en we hadden ook geen idee waar we überhaupt waren. Eigenlijk vrij snel hierna kwam een zandbuggy ons tegemoet met een Braziliaans gezin dat nauwelijks Engels sprak, maar wel begreep dat we naar Jericoarcoare wilde, waar zij ook heen gingen. De zoon van het gezin stapte uit de buggy, liet onze banden leeglopen en sprong bij ons in de auto achter het stuur, en hij heeft ons met een big smile naar Jericoarcoare gereden. En hier is nog een hele vreemde anticlimax… er woont hier ong. 4.000 man, en het is een heel hip (lees ex-hippy, waarvan er nog steeds veel rondhangen, dat doen hippies dan denk ik nou eenmaal, en kettinkjes verkopen), trendy en luxe dorp, vol met mensen en toeristen. Wij begrijpen er echt niets van hoe die mensen hier allemaal gekomen zijn, en hoe dit werkt. Maar Jeri (zoals ze het hier noemen) is echt te gek, het is een soort woestijn dorp aan zee. Alle straten zijn gewoon zand, met gebouwtjes eraan met restaurantjes en barretjes. De restaurantjes hebben weer allemaal tuintjes met lampionnetjes en gekleurde lampjes in de bomen, echt heel romantisch (en goed eten, waar dat dan weer vandaan komt ook?). We hebben meteen besloten hier gewoon 5 dagen te zitten en onze Jack (onze chauffeur) gevraagd of hij ons vrijdag wil helpen terugrijden en dat gaat hij doen, we betalen hier wel wat voor. Vandaag helemaal niets gedaan, behalve even door stadje gelopen, zwemmen in zee (die rond de 30 graden is ofzo) en aan het zwembad gelegen. Morgen gaan we met een zandbuggy door de woestijn crossen, maar daarover meer in het volgende blog. We gaan nu slapen en hopen dat jullie het leuk vinden om weer mee te lezen!