Hoge Pieken, Diepe Dalen

Van de hoogst gelegen hoofdstad ter wereld afgedaald naar de jungle op zeeniveau, en van ontzettend mooie indrukwekkende uitersten in Bolivia helaas ook een dieptepunt....

Laten we beginnen waar we geëindigd waren, dat was alweer in Potosi in de mijnen, wat als een eeuwigheid terug voelt. 's Avonds liepen we Sherry hier weer tegen het lijf, met wie we de tour door de bergen hadden gemaakt vanuit Chili naar Bolivia, en zijn we 's avonds mee gaan eten. Sherry een vrouw van 45 uit de VS, was voor ons echt alles wat je niet zou verwachten van iemand uit de VS, oprecht geïnteresseerd, Europese opvattingen en ontzettend gezellig! We hebben dan ook min of meer afgesproken op dit moment om samen verder te gaan reizen tot onze wegen weer zouden gaan scheiden (ong. 2 weken).

Sucre stond als volgende punt op de reisplanning, maar na rondvragen en gesproken te hebben met mensen die er vandaan kwamen leek het echt onmogelijk om erheen te gaan, de stad was compleet geblokkeerd voor iedereen die erin en uit wilde. Zelfs al kwam je erin dan was het de vraag wat je er kon doen aangezien alles in de omgeving ook onbereikbaar was. Dit fenomeen komt nogal eens voor in Bolivia en is "de" manier van protesteren, je blokkeert gewoon een stad..... ergernis voor reizigers!

In plaats van naar Sucre te gaan, besloten om via een langere weg naar La Paz te gaan reizen wat het volgende doel was. Zo zijn we terecht gekomen in Oruro en in Cochabamba, waar Oruro een verschrikkelijk lelijke woestijnstad is met continue stofstormen, en Cochabamba de ingang is naar het Amazone gebied en bekend staat om zijn grote markten.

In Oruro hebben we grotschilderingen van Lama's en Condors (de grootste roofvogels ter wereld) in de buurt bekeken. Het duurde even voor we er waren door een lange zoektocht naar de bewaker van de grot die de sleutel had in het dorp CalaCala, wie volgens de Lonely Planet bijna altijd in één en hetzelfde cafeetje zou zitten, behalve toen wij er natuurlijk waren. Uiteindelijk bleek het na rondvragen een vrouwtje met bolhoed bleek te zijn die met ons meeging om de grot te openen en het geld ervoor te innen en meteen haar kids meenam, zie foto. Daarna hebben we nog een bezoek aan hotsprings gebracht om te relaxen.

In Cochabamba zijn we de markten op gegaan om ons te verbazen over de vreemde objecten die te koop zijn (bedankt voor de waarschuwingen Marlies!!!) zo heb je honderden stalletjes waar je lama foetussen kan kopen (brengt geluk als je die voor je nieuwe huis begraaft, dus Maaik, we hebben echt een goed souvenir voor je in gedachten), rare objecten die je moet verbranden voor geluk, voodoo objecten (lange houten naalden) en planten en kruiden. Daarnaast is Cochabamba de enige plaats van waaruit je een tour kunt maken naar het nationaal park "ToroToro", een diepe kloof met watervallen, grotten, bijzonder rotsformaties en! Dinosaurussporen opgedroogd in de rotsen. Dat konden we natuurlijk niet missen! Omdat het alsnog 5 uur rijden was, moesten we ook overnachten in ToroToro. De twee highlights uit het park waren een overhangende "U"-vormige brug over de kloof op 160 meter hoogte, waar ara's onder je door vliegen en de andere highlight waren de druipsteengrotten.

De tour door de grot was bijzonder, vasthoudend aan touwen over gladde rotsen met snel stromende riviertjes onder je, kruipend door ruimtes waar je alleen op je zij door kon en de ruimte tussen je schouder en de grot aan de bovenkant maar zo'n 10 cm overhield etc.! Als je d'r uitkomt zit alles onder het zand! Eind van de tweede dag weer terug met de jeep (Marco, Leon en Sherry, plus de rest van de familie, broer van de gids, z'n vrouw, z'n twee zoontjes), gezellig druk in z'n jeep van 40 jaar oud, waar werkelijk alleen de motor nog van werkte....

Terug in Cochabamba terug naar het hostel om de volgende ochtend om 7 uur de bus naar La Paz te pakken. De meest luxe bus die we tot nu toe ingezeten hebben in heel Zuid Amerika, dus we stapten in, stoel naar achter in de relaxstand en wachten op vertrek! 7 uur.... geen vertrek en we konden ons geld weer ophalen bij de kaartverkoop. Wat bleek, in heel Bolivia waren A en B wegen geblokkeerd door de mijnwerkers.... stakingen, dit keer landelijk en er is geen weg overgeslagen. Al zeer snel besloten om op goed geluk naar het vliegveld te gaan en te kijken of we konden vliegen naar La Paz, en dat kon, om 13:00 uur hadden we een vlucht met Boliviana de Avianca (BoA), die in de Lonely Planet te boek staat als onbetrouwbaar (wij vermoeden echter dat dit duidt op annuleringen en vertragingen en niet op veiligheid). Uiteindelijk drie kwartier vertraagd, stond op alle borden aangegeven dus wij onderuit gezakt op het vliegveld om te wachten, komt een mannetje ons halen waar we bleven want de vlucht was opeens wel weer op tijd.....

La Paz hebben we nog niet veel over te melden (behalve dat de ligging echt super is, tussen de besneeuwde bergtoppen), we hadden besloten om in te checken, de volgende dag de "world's most dangerous road" te gaan mountainbiken (tevens de laatste activiteit met Sherry omdat wij een dag later richting Rurrenabaque zouden gaan en Sherry door moest richting Lima waar ze na 10 maanden reizen naar huis zou vliegen) vanuit Rurrenabaque zouden we weer terugvliegen naar La Paz om de stad verder te bekijken. 6 uur 's ochtend op, om de wegblokkades voor te zijn en op naar de weg! Deze begint in de sneeuw op 4700 m hoogte en je daalt het eerste stuk via een verharde weg met zo'n 45 km per uur op je fiets af naar zo'n 3500 m! Super, de fietsen zijn hier ook op gemaakt en het voelt dan ook veilig, de weg wordt overigens ook weinig gebruikt door auto's, je haalt hier en daar alleen wat vrachtwagens in. De omgeving bestaat uit scherpe bergpieken met wolken eromheen en papegaaien die om je heen vliegen! wow!

Deel twee van de weg is onverhard en is het langste deel, zo'n 60 km dwars door de jungle (en cocaplantages), waar de watervallen op de weg neerslaan, de weg is op stukken niet breder dan 3m en op bepaalde plekken zijn de afgronden naast je soms tot 600m zijn! soms hangt er mist, en soms krijg je wat mee van de duizelingwekkende afgronden. Na de eerst paar meters waren er wegwerkzaamheden en belandde Leon op z'n kop in de modder in berm, met wonder boven wonder geen enkel schrammetje, maar je merkt wel meteen dat voorzichtigheid geboden is. De rest van de afdaling is echt spectaculair, het is niet alleen de World's Most Dangerous Road, maar voor ons ook de mooiste! Scherpe bergpieken overwoekerd met regenwoud en mooie watervallen.

Uiteindelijk na 2,5 uur de laatste pauze en het laatste stuk uitfietsen tot het eind. Op het eind nog een lekke band voor Leon en wachten op de rest van de groep, iedereen was er inmiddels, behalve Sherry, wachten, wachten, vragen aan de gids en toen was het schrikken, Sherry was gevallen en al gauw bleek het niet goed ze moest naar het ziekenhuis met pijn in haar rug. Wij moesten met de groep mee lunchen, en wachten toen zij gingen zwemmen voordat we via dezelfde terugweg (met een busje met de fietsen op het dak) weer naar boven gingen (we zagen onderweg nog een bus naar boven getakeld worden die een dag ervoor naar beneden was getuimeld met 14 mensen erin, gelukkig geen doden, wel zwaargewonden).

Eenmaal terug in La Paz door naar het ziekenhuis waar Sherry naartoe was gebracht. En weer schrikken, Sherry lag daar met een nek brace en compleet gefixeerd, ze had haar kaak gebroken en een rugwervel die zo gebroken was dat hij een gevaar opleverde om haar zenuwen te beschadigen, wat tot een dwarslaesie zou kunnen leiden. Het was natuurlijk sowieso onze laatste avond samen omdat wij die dag erop doorvlogen naar Rurrenabaque de dag erop, dus het afscheid was ontzettend naar. Gelukkig komen we maandag terug in La Paz en gaan we haar meteen opzoeken. Ze is inmiddels geopereerd en alles lijkt goed te zijn gegaan, ze heeft inmiddels alweer gezeten en maakt het naar omstandigheden goed, maar wat een klote einde na twee weken samen reizen.

Inmiddels zijn we Rurrenabaque (een ini mini dorpje in de Amazone, overspoeld door Israëli, in de jungle met een nog veel kleiner vliegveld) waar we met een klein propeller vliegtuigje naartoe zijn gevlogen over de jungle, super! Nu net terug van een drie daagse jungletocht waar we vooral veel en hele grote spinnen hebben gezien en ara's! Ohja! en een slang voor onze hut die een kikker aan het verorberen was. Dit bleek de meest giftige slang te zijn die er is, en een beet is dan ook dodelijk, mits je binnen 6 uur antigif krijgt (met een kort rekensommetje kom je er al gauw achter dat je nooit binnen 6 uur weer in La Paz bent), naast de kikker, is de slang uiteindelijk ook omgekomen door de machetti van onze gids omdat hij te gevaarlijk was om te laten gaan in ons kamp. Het kamp lag ongeveer drie uur varen dwars door de jungle met indianenhutjes langs de kant van de rivier en de indianen die in uitgeholde boomstammen langs voeren, ook weer leuk om meegemaakt te hebben. Helaas eten de indianen stammen wel alle apen, tapirs en overige dieren uit het park op waardoor deze ontzettend schuw voor mensen zijn.

Goed hier houden we het voorlopig weer even bij. Nog een paar feitjes:

- De "World's Most Dangerous Road" is nog steeds de meest gevaarlijke weg ter wereld, en blijft dit wat ons betreft ook;
- Benzine wordt hier gesubsidieerd door de overheid, waardoor het ongeveer 0,33 eurocent per liter kost;
- Rurrenabaque is overspoeld met motoren, waar ze wel met 5 man tegelijk opzitten;
- Iedereen neemt hier lifters mee, dus als je op een georganiseerde tour zit moet je nogal eens stoppen om mensen op te pikken;
- De wegblokkades zijn er nog steeds, en er zijn beelden op TV van grote protesten in Oruro en Cochabamba! waren we net op tijd weg, het vervolg richting Peru gaat hopelijk voorspoedig;
- Nog twee weekjes en dan komt Leonie ons vergezellen voor een maand!

en als laatste, uitzending 2 van Antarctica staat online! en voor de oplettende kijker, we zijn in deze aflevering nogal eens in beeld op de achtergrond! hierbij de link: http://placeswego.com/follow-in-our-footsteps-antarctica-part-2/